Wielka Sala.

Tanu

Prychnęła pod nosem, miała zaciętą minę. Wstała i otrzepała spódniczkę z "okruszków"
- Pierwszoroczni Ślizgoni, jestem Waszym prefektem. Żądam abyście się podporządkowali. Pokażę Wam lochy i Wasze dormitoria, a reszta Ślizgonów niech robi co chce. - Powiedziała głośno i ruszyła do wyjścia, ignorując wszystkich dookoła. Wiedziała, że i tak pójdą za nią.

Eluthiel

Ziewnęła głęboko, zakrywając usta dłonią i odrzucając włosy z twarzy do tyłu. Przesiadywanie w Wielkiej Sali i słuchanie tych wszystkich rozmów potrafiło być bardzo męczące. Przeszukała wzrokiem stół Gryfonów w poszukiwaniu Michaela, siódmoklasisty oraz drugiego prefekta.

-Michael, idę już do wieży. Nie chce mi się prowadzić tych pierwszoroczniaków. Poradzisz sobie?

ABC

Niezłe zamieszanie
Słysząc swoje imię spojrzał na Sulpicie. Uśmiechnął się rozpoznając znajomą osobę.

- Dam sobie rade, dobranoc.

Mam nadzieje, ze nie będzie problemów z pierwszakami.

Wziął ostatni kęs ziemniaka, a następnie wstał i zakomunikował.

- Gryfoni, idziemy do dormitorium, za mną.

Poczekał aż większość nowych wstało, a następnie ruszył do wyjścia.

Eluthiel

-Dzięki- powiedziała i ruszyła szybkim krokiem w stronę wyjścia, po drodze zabierając torbę i książkę. Czekała na moment gdy położy się na łóżko i zapadnie w krótki, ale głęboki sen. Dzisiaj była wyjątkowo spragniona i nie wie, czy w nocy komuś nie ubędzie trochę krwi.

toś

Bez ociągania się wyruszyła w stronę dormitorium. Powstrzymywała się, by nie dotykać ścian, które mijała. Wszystko było takie nowe, zachwycające.. chciała poczuć, by się przyzwyczaić, ale widząc jak Michael szybko się oddala, ogarnęła myśli i podbiegła by wyrównać krok z grupą.

Bronek

Gdy większość uczniów opuściła salę podążając za prefektami, siedzący przy progu stołu Ślizgon odchylił się w tył w krześle i odgarnął włosy z oczu. Przez jego twarz przemknął cień szyderczego uśmiechu.

- Fascynujące - rzekł do siebie półgłosem, wspominając w myślach beztroskiego Puchona, zauroczoną Białowłosą i resztę uczniów, dających o sobie znać we wszelaki sposób.

Przechylił się powoli do przodu i splótł przed sobą dłonie na stole, gdzie panował bałagan - porozrzucane resztki i porozlewane napoje świadczyły o manierach co poniektórych. Spojrzał przed siebie głębokim, zamyślonym wzrokiem.

Nikt nie zwrócił dzisiejszego wieczora uwagi na Yokana, sam także nie starał się nawiązywać kontaktów, siedział samotnie, jak gdyby odseparowany od reszty społeczeństwa. Uraczył się skromną kolacją i obserwował z dystansu innych, zwracając szczególną uwagę na wyżej wymienionych uczniów.
- Mój prefekt naczelny zdaje się nosić maskę, którą byle błazen potrafi skurszyć - parsknął śmiechem i zawiesił głowę, dłubiąc językiem w zębach, w poszukiwaniu resztek - Wbrew mym oczekiwaniom, pobyt w tej szkole ciekawie się zapowiada, szykuje się ...

Azjata przerwał monolog i uniósł wzrok na stojącego przy nim woźnego, Apolliona. Mężczyzna skarcił młodzieńca za zbyt długi pobyt na wielkiej sali i kazał natychmiast ją opuścić. Yokan spojrzał na niego, typowym dla Ślizgonów, jadowitym wzrokiem i wstał z krzesła, ruszył w stronę wyjścia stanowczym wzrokiem. Postanowił udać się do wspólnego pokoju.

Xanetis

Znowu. Pomyślał poirytowany. Znowu się spóźniłem na śniadanie. Ruszył więc w kierunku kuchnii, by wybłagać jakieś resztki do wszamania.
Przechodząc przez Wielką Salę widział, jeszcze nieuprzątnięte przez skrzaty, stoły pełne walających się pucharów i półmisków. Widzę, że dzisiaj apetyt dopisywał naszym kochanym uczniom. - rzekł w myślach obojętnie. Miał już wejść na schody prowadzące do kuchnii, gdy jego uwagę przykuła torba leżąca przy stole Ślizgonów. Ehhh, mnie te "fanty" kiedyś zabiją. - pomyślał z rezygnacją. Po chwili błysnęła mu myśl. A co jeśli ktoś tego potrzebuje? Nie daj spokój, jak się nie ma w głowie to się ma w nogach, nie? Po chwili wewnętrznej ciszy jednak wziął torbę i ruszył krokiem powrotnym do lochów. Zenek, to do ciebie nie podobne! Wiem, ale przecież ktoś mógłby to ukraść. Zobaczysz, będziesz miał, przez to kłopoty! Chłopiec westchnął i zerknąwszy na torbę, stwierdził, że jest raczej dziewczęca, gdyż nie wyobraża sobie jakiegoś Ślizgona z takimi ozdóbkami. Zważywszy ją w ręce uznał, że nie jest ciężka. Właściwie, to jest całkiem lekka. Z tą myślą wyszedł z Wielkiej Sali z torbą w dłoni.

Mr.

Loker, wszedl do wielkiej sali wczesnie rano, niebylo w niej zywego ducha, wiec bez zastanowienia ruszyl w kierunku wejscia do kuchni. Po drodze obejzal sie na punktacje domow, byl ciekaw czy jakis gorliwiec zdazyl juz zarobic dla swojego domu dodatnie lub ujemne punkt. Niezdziwil sie gdy zobaczyl ze swieczki sa idealnie rowne i nie wystaja powyzej piziomu zera.
Chwile potem wszedl do kuchni.